Depresja, jak wam powie każdy kosztowny psychiatra, wywołuje niepokój. A niepokój, jak wam powie ten sam psychiatra na następnej wizycie za następne honorarium, wywołuje depresję. Przez całe popołudnie kręciłem się w tym zaklętym kole. Pod wieczór dwa demony się sprzymierzyły i kiedy niepokój kopulował z depresją, ja siedziałem gapiąc się na kontrowersyjny wynalazek pana Bella, drżąc przed chwilą, kiedy będę musiał nakręcić numer Motelu na Prerii i usłyszę wyznanie Jake’a, że Biuro go odwołało. Oczywiście, pomogłaby dobra kolacja, zagłuszyłem już jednak głód tortem czekoladowym razem z pleśnią. Mógłbym również pójść do kina, popalić marihuanę. Ale kiedy człowiek smaży się w takim sosie, jedynym radykalnym lekarstwem jest się poddać: pogodzić się z niepokojem, poddać depresji, rozluźnić i pozwolić się nieść prądowi.
Truman Capote, Muzyka dla kameleonów, Państwowy Instytut Wydawniczy 1992, tłum. Krzysztof Zarzecki, str. 125-126
