Doświadczenie własnej terapii jest jednym z kluczowych aspektów przygotowania psychoterapeuty do profesjonalnego wykonywania tego zawodu. Jest ono niezbędne do głębokiego rozumienia pacjentów, doświadczania empatii w kontakcie z nimi oraz do oddzielania tego, co pochodzi w relacji terapeutycznej od pacjenta, od tego, co płynie z naszego własnego doświadczenia.
Wydaje się, że żeby kompetentnie prowadzić terapię, dobrze jest oferować pacjentowi takie doświadczenie, które było także naszym udziałem. Dzięki temu, psychoterapeuta wie, jak się czuje pacjent. Nancy McWilliams pisze: „Kiedy pierwszy raz udałam się do analityka, byłam zaskoczona, że pomimo świadomości, iż nie ma nic wstydliwego w spotkaniu z terapeutą, miałam nadzieję, że nikt nie zobaczy, jak przekraczam próg jego gabinetu.” (Nancy McWilliams, „Psychoterapia Psychoanalityczna” 2011, str.94)
Dzięki własnej psychoterapii terapeuta doświadcza nie tylko na poziomie intelektualnym, lecz przede wszystkim emocjonalnym, całej gamy uczuć, pozytywnych i negatywnych związanych z faktem zależności, której nieuchronnie doświadcza każdy pacjent.
Nie bez znaczenia jest również fakt, że własna terapia jest jedynym procesem terapeutycznym, do którego mamy dostęp w całości i na żywo, zanim nabierzemy własnych zawodowych doświadczeń. To sprawia, że terapeuci, zwłaszcza początkujący, mniej lub bardziej świadomie odwołują się w pracy do tego doświadczenia i korzystają z niego na rzecz swoich pacjentów. Można również pokusić się o stwierdzenie, że budujemy swoją terapeutyczną tożsamość w oparciu o identyfikację i przeciwidentyfikację z naszymi własnymi terapeutami.
