Z gazeta.pl, a konkretnie: http://weekend.gazeta.pl/weekend/1,138262,19252537,bohater-malgorzaty-halber-urodzilem-sie-z-niskiej-samooceny.html#TRwknd:
Wiesz na czym polega problem z psychoterapią? Że nie pozwala na istnienie smutku i bezsilności. Taka jest współczesna narracja – idź na terapię, napraw to.
A ja się właśnie nie zgadzam. Terapia nie polega na naprawianiu – przynajmniej nie w tym sensie, by naprawiać kogoś, siebie. Naprawianie siebie oznaczałoby traktowanie się przedmiotowo, doprowadzanie do stanu społecznej użyteczności, poprawności, przydatności.
Psychoterapia to leczenie, a nie naprawianie. Naprawia się coś, leczy – kogoś.
Naprawianie w psychoterapii dotyczy nie korygowania osoby, ale troskliwego zajęcia się emocjonalną raną, cierpieniem, które do terapii sprowadza. Efekt terapii jest nieoczywisty – na szczęście nie wiemy, kim w głębokim sensie jest i kim staje się osoba, która z terapii korzysta. Nie wiemy tego do końca. Jeśli ktoś przestaje stanowić dla nas tajemnicę, czegoś nie widzimy na temat tej osoby i prawdopodobnie traktujemy ją narzędziowo.
Irytuje mnie szerzenie takich płytkich opinii na temat psychoterapii. Przykro mi, jeśli ktoś miał do czynienia z terapeutą, który starał się go naprawić. Takie doświadczenie mogło być bardzo zniechęcające. Wierzę jednak, że profesjonalni terapeuci oferują głębsze rozumienie i towarzyszą w poznawaniu siebie.
Całkowicie zgadzam się z Twoją opinią. Naprawiać można sobie telewizor 🙂 poza tym uważam, że psychoterapia potrafi być na prawdę skuteczną formą pomocy.
Psychoterapia to pomoc drugiej osobie a nie „naprawianie jej” to prawda 🙂 Świetny wpis.
„Wiesz na czym polega problem z psychoterapią? Że nie pozwala na istnienie smutku i bezsilności. Taka jest współczesna narracja – idź na terapię, napraw to.”
mam wrażenie, że słowa te poruszyły nie jednego psychoterapeutę, a w szczególności psychoterapeutów egzystencjalnych czy gestalt. Właśnie w moim poczuciu dokładnie jest odwrotnie. Psychoterapia pomaga odkryć, że smutek i bezsilność to pełnia człowieczeństwa