Co to jest psychoterapia psychodynamiczna
Niekiedy pacjenci pytają mnie, w jakiej szkole pracuję, czy jakie reprezentuję podejście teoretyczne. Najkrótsza odpowiedź brzmi, że pracuję psychodynamicznie. Jestem jednak przekonany, że dla bardzo wielu osób ten termin niczego nie wyjaśnia. Oczywiście w gabinecie rozmawiamy zarówno o tym, co to znaczy, jak i czym powodowane jest pytanie pacjenta. Mimo to myślę, że warto napisać parę słów o tym, co to jest psychoterapia psychodynamiczna. Zwłaszcza że trafiłem na tekst, który przystępnie i treściwie wyjaśnia to pojęcie.
Prof. Katarzyna Schier w książce „Dorosłe dzieci” tak pisze o cechach charakterystycznych, opisujących teorię psychodynamiczną (str. 8), za prof. Drew Westenem:
- Duża część życia psychicznego, czyli myśli, uczucia i motywy działania, jest nieświadoma. Oznacza to, że ludzie mogą zachowywać się w taki sposób lub rozwijać takie symptomy, które są dla nich samych niewytłumaczalne.
- Procesy psychiczne, łącznie z emocjonalnymi i motywacyjnymi, działają w sposób równoległy, co oznacza, że w odniesieniu do określonej osoby lub sytuacji człowiek może mieć uczucia pozostające w konflikcie. Motywuje go to do przeciwstawnych działań i prowadzi często do rozwiązań kompromisowych.
- Stabilne wzorce osobowości tworzą się w okresie dzieciństwa, odgrywa ono zatem podstawową rolę w kształtowaniu się struktury psychicznej. Dotyczy to w szczególności sposobu, w jaki ludzie budują relacje społeczne.
- Umysłowe reprezentacje siebie, innych ludzi i relacji z nimi stanowią drogowskaz w procesie interakcji społecznych. Mają też wpływ na to, czy u danej osoby rozwiną się zaburzenia funkcjonowania psychicznego.
- Rozwój osobowości to proces uczenia się nie tylko tego, jak regulować stany i emocje seksualne i agresywne, lecz także tego, jak ze stanu pierwotnej niedojrzałości i społecznej zależności przechodzić do stanu dojrzałej niezależności.Współcześnie różnicuje się klasyczne myślenie psychoanalityczne od myślenia psychodynamicznego. W tym ostatnim często w większym stopniu odwołuje się do uwarunkowań życia społecznego i kulturowego dla analizy funkcjonowania danej osoby, nie zaś jedynie – jak w klasycznej psychoanalizie – do określania roli nieświadomej fantazji.
Punkty wydają mi się dość wyczerpujące. Przychodzi mi do głowy jeden tylko
William Ronald Fairbairn
komentarz. Mianowicie William Ronald Fairbairn proponował pogląd, że końcową fazą rozwoju osobowości nie jest stan dojrzałej niezależności, ale dojrzałej zależności, w której człowiek osiąga zdolność tworzenia dojrzałych, intymnych więzi z innymi.
Michał Czernuszczyk
