Kiedy widzę kolejny wpis fejsbukowy na temat narcyzmu – niech to nawet będzie cytat z McWilliams, którą bardzo cenię – to myślę sobie, że coś z tym pojęciem jest nie tak. Zważywszy na medialną popularność terminu i teksty pod tytułem „Jak żyć z narcyzem” lub podobnym, mamy chyba do czynienia z epidemią. Z drugiej – o dziwo – chory jest zawsze ktoś obok (widać to niezaraźliwe). Właściwie może nie jest to takie dziwne, skoro obraz narcyza jest tak odrażający: samolub, samotnik, niezdolny do przywiązania, przeprosin, żalu, poczucia winy, krzywdzący bliskich i dalszych, przeświadczony o własnej nieomylności, nieczuły… Człowiek z – powiedzmy – osobowością depresyjną to ma przy nim łatwo: co prawda trochę smutny jest i zniechęcony, ale raczej budzi współczucie i chęć pomocy, a nie odrazę.
Nie pozostaje nic innego niż posłać narcyzom walentynkowe pozdrowienia. Może dadzą się lubić? Może nie są tak zupełnie obok nas, ale w nas?
„Człowiek z – powiedzmy – osobowością depresyjną to ma przy nim łatwo: co prawda trochę smutny jest i zniechęcony, ale raczej budzi współczucie i chęć pomocy, a nie odrazę”
Bzdura. Moja żona to narcyz, a je jej depresyjna ofiara. Kto chce mi pomóc? Ona? Wolne żarty?
Lubić ją? Zapewne Ci, którzy nie mają za duzo z nią naprawdę do czynienia to ją lubią. Przecież tak działają te osobowości. Fałsz i obłuda, a ofiary ich prawdzwine wyją z bólu. Jak je lubić wiedząc o nich prawdę, prawdzwie oblicze!?
To proszę, napisałem: http://blog-o-psychoterapii.pl/narcyzm-vs-depresja-07/
Michał Czernuszczyk
Autor w ciekawy sposób zwraca uwagę na fakt, że osoby z taką osobowością często budzą negatywne emocje u innych i są uważane za samolubne i nieczułe. Jednakże, warto pamiętać, że każda osoba jest inna i należy podchodzić do niej indywidualnie. Wszyscy mamy swoje wady i zalety, a przyjęcie otwartej i pozytywnej postawy może pomóc w budowaniu lepszych relacji z innymi.